Trwa kolejny tydzień „kwarantanny”. Miliony ludzi nie wychodzą z domów, by powstrzymać szybki rozwój epidemii koronawirusa. Ciekawa jestem, jakie uczucia wam teraz towarzyszą. Ja mam na koncie naprawdę dużo frustracji, rozmów o frustracji, radzenia sobie z frustracją i pytań do siebie samej, czy ta frustracja jest OK. Moja odpowiedź? Tak, jest OK.

Nic na to nie poradzę. Codzienność stanęła do góry nogami. Po pierwsze, praca zdalna w domu. Komputer nie daje rady. No i potrzebna cisza, bo prowadzę zajęcia przez internet. A dwoje dzieci kłóci się non stop. Co pięć minut słyszę z drugiego pokoju: „Mamoooooo!”. I tak dobrze, że w ogóle jest ten drugi pokój. Choć szkoda, że tylko jeden. Ledwo zacznę coś robić, okazuje się, że komuś jestem potrzebna. Albo że wszyscy są głodni, a nie ma nic do jedzenia. Pranie wypada z kosza, wszędzie piętrzą się brudne kubki, zabawki walają się pod nogami. W okna zagląda słońce i oświetla tumany kurzu na meblach. To nic, wystarczy nie patrzeć. Lista nieprzeczytanych maili rośnie zdumiewająco szybko. Próbuję coś napisać. „Mamoooooo, pomóż w lekcjach!”, „Mamo, wytłumacz mi, bo nie rozumiem tego!”, „Mamo, zrobisz mi kanapki?”.

„Saam sobie zrób kanapkiii!!!” To pierwsza odpowiedź, która przychodzi mi do głowy. No ale przecież nie będę się wydzierać. Biorę kilka głębszych oddechów. Tłumaczę, rozmawiam, ogarniam. Samodzielność, wspieranie się nawzajem, wszystkim jest trudno. Kolejna praca – pomóc dzieciom zrozumieć tę sytuację, odnaleźć się w niej, nauczyć funkcjonować w nowych warunkach. Czasem więc robię te kanapki.

Morze emocji

W nas wszystkich. W dzieciach – od radości, że mają wolne od szkoły, do rozczarowania, że jednak nie całkiem. Od entuzjazmu na myśl, że rodzice będą z nimi w domu, do frustracji, że niby są, a jakby ich nie było. I do tego cały czas chodzą spięci. Czasem bezradność w starciu z natłokiem lekcji do odrobienia, czasem niepokój, gdy usłyszą o rosnącej liczbie zarażonych wirusem, czasem samotność i poczucie izolacji od całego zwyczajnego świata. W dorosłych buzują podobne emocje, tylko że zwykle mają ciemniejsze barwy. Co będzie z pracą? Czy będziemy zdrowi? Czy nasi rodzice są bezpieczni? Jak długo to potrwa? Czy będzie kryzys gospodarczy? Czy dzieci nie zwariują z braku ruchu i normalnych kontaktów z kolegami? Jak długo dam radę pogodzić cztery etaty – swój własny, nauczycielki syna, nauczycielki córki i jeszcze gospodyni domowej?

​

Przestałam zaglądać na Facebooka, bo irytowała mnie liczba propozycji online, na które i tak nie mam czasu. Joga, fitness, medytacja, kursy językowe, haftowanie, nauka gry na instrumencie, wirtualne zwiedzanie tego i tamtego. To wspaniale, że są takie możliwości i że tak wiele osób chce się podzielić tym, co ma lub co robi. Tylko że jednocześnie rodzi się złudzenie, że właśnie teraz świat stoi przed nami otworem. Ja tymczasem próbuję jedynie przetrwać i zachować równowagę psychiczną.

Masz prawo nie dawać sobie rady

Ja zresztą też. Nie jestem robotem. Martwię się, wkurzam, nie mam siły. Nie chce mi się. Czasem odpuszczam. I to jest OK. Szkodzi mi ten ciągły pęd do korzystania z milionów opcji, do rozwoju, do dawania sobie rady ze wszystkim. Sprawia, że w mojej głowie pojawia się wewnętrzny krytyk – bo z tego wszystkiego nie korzystam. Zresztą nie tylko w mojej głowie. W pracy często spotykam ludzi, którzy wciąż do czegoś dążą i starają się – bardziej, lepiej, wydajniej. Samorozwój i samodoskonalenie się też mogą być pułapką – bo kiedy będę już wystarczająco dobra?

Powtórzę. Masz prawo do frustracji. Masz prawo do złości. Niepokoju. Bezsilności. Masz prawo być wściekła lub wściekły. Twoje dzieci naprawdę mogą cię złościć.

 

Masz prawo nawet w tym momencie nie znosić całej swojej rodziny. Masz prawo zamknąć się w łazience i udawać, że robisz coś bardzo ważnego, a tak naprawdę płakać. Masz prawo nie dawać rady zorganizować nauki w domu dla swoich dzieci. Masz prawo nie zdążyć ze wszystkimi obowiązkami. Masz prawo karmić dzieci przez tydzień naleśnikami. Masz prawo potrzebować pomocy. Masz prawo czasem stawiać siebie na pierwszym miejscu. Masz prawo czuć się tak, jak się czujesz – nawet jeśli różni się to od doświadczeń innych. Dokładnie tak samo, jak masz prawo do radości, szczęścia, nadziei.

Samowspółczucie

Gdybyśmy tylko mieli tyle akceptacji, zrozumienia i empatii dla siebie samych, ile mamy jej dla innych. Gdybyśmy tylko potrafili być wrażliwi na własne cierpienie i słabość. Ja cały czas się tego uczę.

Powtarzam: „mogę” i „nie muszę”, np. „mogę nie ogarniać i nie muszę sobie ze wszystkim radzić”. Ty też możesz. Odpocząć, odpuścić, nie dać rady. Jak każdy.

​

Kiedy jest ci trudno, zapytaj: „Jak najlepiej mogę się w tej dziwnej rzeczywistości zatroszczyć o siebie?”. Niech to będzie najdrobniejsza rzecz, mała przyjemność, chwila wycięta z grafiku. A jeśli tylko zaczną pojawiać się wyrzuty sumienia, niech usłyszą od ciebie wyraźne: „STOP!”.

​

Autorka/autor

Agnieszka Wojnarowska

Jest psycholożką i wykładowczynią na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadzi badania naukowe oraz zajęcia dla dzieci, młodzieży i dorosłych, wspierające kontakt ze sobą i rozwój samoświadomości. Fascynuje się związkami ciała i psychiki, szkoli się w zakresie psychoterapii. Jest mamą Stasia (12 lat) i Asi (8 lat), miłośniczką gór, ruchu i medytacji.

​https://kosmosdladoroslych.pl/rel…/masz-prawo-nie-ogarniac/…

​